Heimovaara

Van Emei, met routine ditmaal, met een drietal bussen naar Leshan, de grote boeddha. Daar aangekomen onze bagage bij een restaurantje gestald (Joosje wordt zo langzamerhand een geroutineerde wereldreiziger en ziet snel kansen om zoiets te ristelen..). Het park -helemaal gevuld met boeddha’s- ingewandeld. Mooi park en zoals gewoon warm en zweterig weer.

Na een heerlijke wandeling de beklimming naar de grote jongen begonnen. Je eindigt met een blik op z’n hoofd, met toefjes stenen haar en een prachtig uitzicht over de drie rivieren die daar samenvloeien en wiens onheil deze boeddha bezweert.

Toen via een zigzagpaadje van 1 mens breed langs de rots naar beneden, maar dat was even dringen! Voetje aan voetje met alle chinese touristen werd onze mensenmassavrees op de proef gesteld. We troffen zowaar een Nederlands stel, die ook voor het eerst sinds tijden weer blonde hoofden zagen… Het was prachtig, en het park daarna weer rustig genoeg om bij te komen. Opmerkelijk genoeg stopte er vervolgens een bus pal voor ons bagagerestaurantje. De alleraadigste mensen daar deden veel moeite om ons dit uit te leggen en ons allen op tijd met spullen in de bus te loodsen. Prachtige rit door de vruchtbare vlakte van Sichuan, al hadden T F D meer oog voor de vechtfilm.

Buschauffeurs in China rijden soms kalm, en soms als gekken. Één van de chauffeurs in de ochtend hield erg van toeteren, aan een stuk door toeterend tuften we door de straten. De chauffeur die ons in 2 uur naar Chengdu reed hield van inhalen. Het hoogtepunt van de rit (naast de gezamenlijke plaspauzes) was het moment dat er file stond op de snelweg (een andere bus was geramd) en hij besloot over de andere weghelft spookrijdend de weg te vervolgen. Afijn, we zijn er gekomen..

Als laatste deel van ons ” transport door Sichuan” zijn we door 2 zussen naar het hotel gebracht. Taxi’s willen niet altijd grote westerlingen met veel bagage meenemen, gistermiddag in elk geval niet, maar twee dames wilden ons wel voor 80 RMB brengen (=dubbele prijs denk ik, maar ja). Wij in hun twee oude autootjes, wederom toeterend  door Chengdu scheurend terwijl ze achter elkaar aan reden en ze elkaar voortdurend belden. Na een tijdje bleek dat ze eigenlijk geen idee hadden waar we heen moesten. Timo de kaart gehaald en aangewezen waar ongeveer, en aldaar op goed geluk: gevonden! Overigens heeft menig hotel hier minstens twee namen (naast de chinese in karakters) zodat wat wij als “Minghan” kennen,  “Civil aviation” op de gevel heeft, vorige hotel heette naast Flower hotel ook stairway hotel (?). Het is kortom een uitdaging je hier te verplaatsen als je geen adres in karakters hebt.

Hotel heerlijk, sjiek gegeten, lekker geslapen en vandaag gesjopt till we dropped.

Nu gaan we nog 1 chinees nachtje maken en morgen op het vliegtuig. Jammer, maar wel weer zin in schone kleren, zacht bed en het idee dat je wordt begrepen.

En toen gingen we voor de echte reis ervaring: zelf met de bus naar mount Emei. Met de taxi naar het busstation, met de plaatselijke bus in twee uur naar Emei, met een illegaal busje weer verder naar een volgende stop, en toen met de kabelbaan naar de Wanniantempel/klooster, alwaar we onze intrek gingen nemen. Een hele tocht, veel zoeken zonder dat we iets konden lezen,  gaar.

Helaas: wat we ook probeerden, de tempel had niet het idee dat we daar terecht konden, wij bellen met onze reisagent die ons na wat telefonische omzwervingen meldde dat we weer naar beneden moesten, bij de parkeerplaats. Aldaar flink gezocht, Wannian hotel dan maar. Ook daar hadden ze niet het idee dat we er terecht konden, weer gebeld met de reisagent, en ja, toen kregen we daar een kamer. Sorry, het klooster was vol. We waren het inmiddels zat.

De dames achter de balie van het wat vage hotel had nog nooit letters leren lezen geloof ik. Ze draaiden onze paspoorten een paar keer om en om en ik denk dat wij als familie ” Je maintaindrai” de boeken in zijn gegaan. J kon op de gang nog net een kakkerlak raken. J, F, T en ik hebben een mooie wandeling de berg op gemaakt, een eindeloze trap de idyllische berg op, onderweg allerlei tempeltjes. Na een uurtje klimmen kwamen we weer bij de Wannian tempel en het klooster, het zag er prachtig uit en de gasten (die er wel in hadden gemogen dus) zaten gezamelijk rond grote tafels aan de vegetarische maaltijd. T werd sjagerijnig van het idee dat wij daar hadden kunnen/moeten zitten! Weer terug.

Op de berg zitten naast de plaatselijk krekelachtigen die onwijs hard kunnen tsjirpen, ook andere insecten die in koor sjielpen, heel hoog gaan ze samen aan en weer uit. Alsof de hele berg ligt te snurken/fluiten, een bizar geluid. Ook weer heel veel heel grote gekleurde vlinders en bijzondere vogeltjes. De apen die er wonen zagen we niet.

We waren net voor het onweer weer terug, en net voor een gigantische plensbui in een klein restaurant. Die zetten ons een heerlijk maal voor, twee grote flessen slap bier en we kregen het enige kaarsje in het pand (de stroom was inmiddels uitgevallen). De rest van de familie at naast ons in het duister en na het eten kwamen de oudere kokkins nog even kijken wie ze te gast hadden gehad. Het meisje wat ons bediende sprak een beetje engels, overigens aanzienlijk beter dan enig andere bewoner van de berg, zoals de heren bij de tourist information, die allemaal geen woord engels oid  spreken. Leuk: als wij aangeven geen chinees te spreken gaan ze het voor ons uitschrijven- uiteraard in Chinese karakters… –

Daarna gaan slapen in het hotel wat inmiddels was voorzien van heel veel kaarsjes op de gang, gelukkig hadden onze kamers er ook een paar. Slapen was kort: onze gang werd bevolkt door een bus opgewonden chinese schoolkinderen die een dag uit waren en zowel savonds al smorgens om 6 uur op alle deuren bonsde (voor de zekerheid ook de onze) en luid en uitgelaten klonken. Ontbijt deden ze niet aan, maar gelukkig hebben de meisjes van Mei geleerd welke items uit de plaatselijke supermarkt goed eetbaar waren. Best lekker.

Timo heeft de reisagent gebeld (nog best een inspanning die uiteindelijk via de baas in Beijing liep) dat we niet zo blij waren met de huidige regeling en dat we van zins waren deze dag nog terug te keren naar Chengdu (we zouden twee nachten in het klooster zitten), en dat we daar dan graag een hotel kregen. Omdat we sowieso nog de laatste nacht in Chengdu zouden zijn kon dat mooi gecombineerd en dan alles dan graag in de buurt van het ons geadviseerde shoppingcentrum. Wens van de meiden. Onder luid gejuich van de meisjes werd ons later bevestigd dat dit alles geregeld was, we werden als compensatie voor het ongerief ge-upgrade zodat ik nu in een buitengewoon luux hotel lekker zit te typen. Maar wel jammer van het klooster, T voelt zich bestolen…

Maar voor we hier kwamen gingen we eerst uit Emei, via de grote buddha van Leshan.

We verlieten Ping’an met regen, veel regen. De nogal instabiele berggrond, de vers aangelegde wegen (het dorp is 14 jaar geleden voor het eerst ontsloten per weg, hoewel dus nog niet geheel) en de regen maakte dat het een spannende rit was: her en der was de berghelling naar beneden gegleden op de weg, daar was wel steeds een stukje vrijgemaakt zodat wij ons er langs konden wurmen. De rivier, woest en oranje van het slib, kwam op bepaalde plaatsen tot aan de weg en de belendende akkers stonden blank.

De dag daarvoor begon ook met regen, maar het klaarde toen snel zodat we met D en F een buitengewoon mooie wandeling door de bergen hier hebben kunnen maken naar een volgend dal, en een dorpje daar: Zhonglu. Dit mini dorp is zoals Ping’an, maar dan kleiner en zonder de touristenstroom. Touristen zijn er niet minder welkom; onderweg werden we de weg gewezen, en op den duur begeleid door een aantal dames die ons wel te eten wilden geven daar. Na twee uur waren we daar ook wel aan toe, we werden in een heel oud houten huis genood waar een man op een soort vuurstoofje al aan het koken was, een stukje spek werd van zolder gehaald en onderweg hadden ze al jongen varenscheuten en nog zowat geoogst. D gruwde wat maar uiteindelijk met z’n vieren buitengwoon lekker gegeten. Fen is nog met de dames op de foto geweest -een van de diverse manieren om wat bij te verdienen (voor 10 RMB en dan maken ze hun lange haar voor je los)- . De prachtige tocht weer teruggewandeld waar we J weer troffen die in het hotel lekker had geintergreerd met de zojuist geariveerde belgen. ‘s avonds weer leuk in een plaatselijk restootje op het terras gezeten.

De volgende morgen regende het dus weer, en hard, en dit keer stopte het niet. Dit ander had ook gevolgen voor het vliegverkeer; het was op het kleine vliegveld van Guilin een behoorlijke chaos, bijna alles was delayed en het was een flipperkast als het op de vertrekgate aankomt. Daar zaten we dan, volgens de borden zou ons vliegtuig met 2,5 uur vertraging gaan vertrekken van gate 2a. Aldaar veel boarding activiteit, voor veel vluchten, maar niks leek op Chengdu. Op een gegeven moment zag D op de borden dat onze vlucht ging boarden. J vroeg voor de zekerheid nog maar eens bij de info balie of dit echt de goede gate was: nee! In tegenstelling tot 5 minuten eerder toen hij S wees dat ze hier moest blijven gaf hij nu gate 17 als suggestie: andere kant van het vliegveldje. Hele gezin in sprint over het vliegveld (we trekken hier zonder rare beweging altijd veel aandacht: ” blutifull!! is naast ” can I make picture” de meest gehoorde, kun je nagaan nu we met z’n vijven daar een spintje trokken!!). Aangekomen bij gate 17 een rij voor de boarding, wij achteraan, blij nog op tijd te zijn totdat we bij de rest een ander vluchtnummer op die boardingpassen zien staan, op z’n chinees door de rij gedrongen en de pas aan de dame daar laten zien: stress, vliegtuig ging bijna los, wij met z’n vijven weer verder rennen door diverse slurven met de chinese dame en toen nog net op tijd…

Helaas later boven Chengdu ook nog drie kwartier gecirkeld vanwege “conjuction”  oid, om half twee uiteindelijk in ons prima hotel(wel wat klef, Chengdu is warm en vochtig}  en heerlijk geslapen! Chengdu zag er mooi uit ‘s nachts. Morgen vertellen we over onze dag met  Wang Mei!!

De kalme chauffeur die ons naar Yangshuo bracht, bracht ons gister naar hier, hoog in de bergen. Hoewel nog steeds kalm was het wel jammer dat hij er eer in schepte om de bergweggetjes zo veel als (on) mogelijk in de vierde versnelling te nemen. Afijn, we kwamen er.

En het is hier weer prachtig! Een klein dorp -Ping’an- midden in de rijstterassen. Auto’s kunnen hier niet komen, het laatste half uur moet je zelf te voet de berg op. Dat het zo mooi is is bij meer mensen doorgedrongen, er is hier een overzichtelijke maar gestage stroom toeristen en het boerendorp verdient wat bij; Met hotels, restaurantjes (bij enkele weet je niet zeker of het eigenlijk de huiskamer is, bij anderen is alles voorzien van uithangborden in onvervalst sjinglish: “Prok with pepper!”) en natuurlijk de nodige souvenierstalletjes. Maar er is meer! Zo dragen ze voor een paar RMB je bagage naar boven. Twijfel, het voelt vervelend decadent maar anderszijds wel heel prettig (warm!) en zij willen graag wat verdienen. Resultaat: de dames leverden hun tassen in, Timo vond dat een man het zelf moest doen. Dautse’ s rugzak werd naar boven getild door een buitengewoon tanig omaatje. Je kon ook nog voor een draagstoel kiezen. Tot slot kun je betalen aan de plaatselijke dames om hun haar los te knopen, ze staan bekend om hun ongelofelijk lange zwarte haar…

Ons hotelletje is zoals alle huizen hier vnl. van hout gebouwd, bovenop een berg. Als wij een stap zetten wiebelt onze kamer (4e verdieping) en wiebelt in mijn beleving het hele hotel een beetje, en het is dat mijn chinees zo slecht is, anders had ik alle gesprekken van onze buren letterlijk verstaan. Het uitzicht is geweldig, de mensen weer heel vriendelijk. De meisjes zijn zeer niet te spreken over de kakkerlakken, al wennen ze verassend snel. Vanmorgen hebben we gewandeld in de omgeving. Heel bijzonder, zelf JDF overwegen morgen weer mee te gaan. Heerlijk gelunched op een gammel terrasje, beneden je zag je de eend in stukken gehakt worden in een keukentje.

T en F en ik hebben grootse plannen om bij ochtendgloren morgen te wandelen, maar als de wolken laag hangen laat ik mijn beurt voorbijgaan.

Tot slot de grot: gister na vertrek uit Yangshou een beroemde druipsteengrot bezocht. Indrukwekkend; twee kilometer lang dwalen tussen gigantische druipsteenformatiess. Zo’n tien jaar geleden opengesteld en toen volgens plaatselijk traditie ingericht: her en der gekleurde TL of lichtsnoeren, muziekje hier en bordje daar. Vooral het benoemen van de vorm van het levenloze is een plaatselijke hobby; ” heavenly umbrella” ” pearl dragon” etc. De bergen in de omgeving moesten er ook allemaal al aan geloven..

De snelheid van de plaatselijke wireless nodigd niet uit tot foto’s, misschien later.

We hebben onze dag-menu-indeling aangepast op de kaart van het resort hier: ‘s morgens stevig ontbijt, ‘s middags voedzame lunch en ‘s avonds allemaal appel toffee (of, even eerlijk, 4 appel en 1 ananas toffee)

Gister hebben J en F  een gat in de dag mogen slapen. D is met ons gaan ontbijten. Het wordt al snel warm (nooit echt koel…) dus de ochtend vooral boekje lezen op balkon en in de rivier dobberen. In de middag onze eerste activiteit hier (naast eten) Kanoen!

Met een busje naar de rivier. Het chinese verkeer is een tikje anarchistisch maar tot nu hadden we prima chauffeurs. Deze -helaas- wilde inhalen en toeteren, overal. Wel heel leuk was het ritje over een weg bezaaid met pot-holes: Allemaal de slappe lach en een bult op het hoofd.

Het tochtje over de Li rivier was prachtig. Allemaal in een eigen kano slalomden we eerst om de buffel heen en daarna met de stroming mee. De zon scheen fel en er waren onderweg alleen buffels met hun hoeder her en der, wat vissers en twee groepjes uitgelaten plaatselijke zwemmers. Fen vond de rivier te gezapig  ze had liever in wild water ge-raft, T nam haar op sleeptouw.

Na een uurtje betrok de lucht achter ons en begon het te rommelen. Na een uur of twee kwam het onweer dichtbij, om ons heen zagen we het inslaan, mooi maar wat beangstigend. Maar zie: er bleek al een hele tijd een vriendelijke chinese man op een bamboevlot (van plastic bamboe) met een motortje ons in de gaten te hebben gehouden. Nu was de tijd voor hem om in te grijpen,  hij wees op de lucht en gaf Timo een mobiele telefoon waar de verhuurder aan de lijn bleek: we mochten mee. We zaten nog niet op het vlot met z’n vijfen of het begon werkelijk onbedaarlijk te hozen; heerlijk. Met indrukwekkende vlot-snelheid zijn we naar het eindpunt gesjeest. De plaatselijke hangouderen vonden het een goede grap: Vijf verzopen bleekneuzen, maar de man die ons kwam halen voor weer zo’n wilde rit vond het wel jammer van z’n busje geloof ik.

Vanmorgen vroeg op; Fietsen met Shou-uuu, een heel lieve gids. Allemaal op een mountain bike over allerlei kleine weggetjes, langs rijstvelden die werden omgeploegd met buffels, werden ingeplant en geoogst. Tussen hun verse oogst door die lag te drogen, langs heel kleine dorpjes en over heel oude bruggetjes, heel erg mooi.

De terugweg ging per bamboevlot. 2 aan 2 op een vlot en de rivier af. Helaas raakten we toen tussen de andere 100 vlotjes/uur die dit stukje rivier afzakken. En overal in de rivier liggen vlotjes met micro ondernemers die wat willen verkopen of je leven met een foto willen verrijken. De enige luxe die we ons hebben veroorloofd zijn een aantal van de plaatselijke hand-made waterpistolen. We hadden al gezien dat echte integratie betekent dat je elkaar natspet. De “gondelier” van T en F begreep het spel: Hij jatte Fens waterpistool, spoot een te passeren chinees nat, legde hem snel weer in haar handen en deed alsof hij druk aan het bomen was. Getroffen chinees kijkt om: Wit meisje die spettert, da’s nog eens gezellig! het watergevecht kan beginnen. Met waterpistolen maar ook met alles wat verder voorhanden is. T en F zijn geheel doorweekt en volledig geintegreerd weer op de fiets geklommen. Klein eindje fietsen naar ons hotel weer en nu chillen..

Siesta. Buiten zeker boven de dertig graden en zonnig.

Net gezellig met z’n vijfjes onder een parasolletje aan de rivieroever gelunched. De meisjes zwommen de hele ochtend in de rivier en zijn ondanks veel zonnefactor meer of minder verbrand. De honderden bamboe parasolletjeboevlotjes die hier voorbij bomen vonden de blonde meisjes -as usual- buitengwoon fotogeniek, ” hello!, hello!”

Wij hebben vooral op ons balkon in de schaduw gechilled, al heeft T zich ook van een rapidje af laten zakken. Het resort is buitengewoon alles wat een tourist hier zich wenst; mooi, heerlijk, mooi en heerlijk.

Gister een mooi polderprogramma afgewerkt; pa en ma even sightsee-en in Xian terwijl de dames konden chillen, toen de meisjes met ma naar de shopping mall terwijl pa een boekje kon lezen, toen allen naar de terra cotta beelden van Han Yang Ling (heel leuk, 1 dynastie jonger dan de beroemde broeders, veel kleiner en heel huiselijk, heel veel huisvee. Het museum is sinds 2006 echt open, prachtig!) en toen boarden naar Guilin. Helaas was ons vliegtuig een uur vertraagd maar verder heel geriefelijk. Half tien ‘s avonds in Guilin, half twaalf hier. Onderweg zong Leelee (Lily) -die ons kwam afhalen- een mooi Guangdong lied voor ons, ter welkom, de uitgebreide uitleg die we onderweg kregen was iets lastig te verstaan. Ik(S) heb wel wat opgestoken, de meisjes vielen in slaap.

Vandaag dus geen programma, de komende drie dagen hier gaan we wat fietsen en ook op zo’n vlotje denk ik. Er is helaas ook animo om een grot te bezoeken…

Pingyao, prachtig, warm, ongelofelijk. Er zijn zoveel mooie oude huizen, tempels, banken, etc. verscholen in de wirwar van oude straatjes dat we er op een gegeven moment helemaal genoeg van hadden: niet weer een originele courtyard uit 1400… Buitengwoon lekker eten in ons buitengewoon sympatieke guesthouse. We krijgen er geen genoeg van, rollen straks het vliegtuig uit. Op de prachtige binnenplaats was het overigens wel uit te houden, en anders hadden ze wel een mooi gat in het honderden jaren oude houtsnijwerk geboord om er een lekkere airco op te schroeven.

Gister (na een heerlijke nacht op de Kang (stenen bed met vloerverwarming) hebben de dames eerst een voetmassage genoten om daarna op een gehuurde tandem en een trandem rond te fietsen. Verkeer (geen auto’s, maar wel tot taxi omgebouwd golfkarretjes, electrische scooters en motorfietsen) is zoals overal een heerlijke chaos maar wij krijgen de smaak ook te pakken.

Gisteravond naar de trein, in een net rijtje op het perron opgesteld voor onze wagon. Ditmaal hadden we met z’n vieren 1 couchette, Timo sliep op een bedje in de couchette ernaast maar zodra de trein gaat bewegen begint het grote ruilen der plaatsen. Ditmaal heeft hij een vrouw gelukkig gemaakt die niet bij haar zoontje kon zitten maar helaas -bleek later- was het bovenste bed waar hij toen belandde wat warm.

Geheel brak na een nachtje van voortdurende voorbijrazende, toeterende vrachtreinen (lang! ) werden wij vanmorgen in Xian opgehaald door Wendy. We zitten in een superluux hotel in het centrum van de stad, dames geheel blij. Na wat noodzakelijke hygiene zijn we op pad gegaan naar het terra cotta leger. Buitengewoon indrukwekkend. 2200 jaar oud, nu 8000 solodaten opgegraven maar zo te zien zijn ze nog maar aan het begin.

Na een opfrisbeurt in ons hotel zijn we een dumpling banquet gaan nuttigen in een soort theater van chinese dans uit de Tang dynastie, oid. Een tip van onze gids die de meisjes zeer aansprak. Gelukkig had ik net de was laten doen hier (voor dat geld kun je drie keer heerleijk eten hier!) dus we konden ons enigszins onopvallend tussen het theaterpubliek mixen, hoewel we overal nog steeds veel hoofden doen draaien en nog steeds als foto opportunity worden gezien…

Het regent hier nu hard trouwens, warm weer nog, heerlijk vinden we het zo.

Nog best een eind rijden, door de file naar Jingshanling. Daar aangekomen met de kabelbaan naar de muur en toen een flink stuk muur beklauterd. Het was mistig, heel lekker wandelweer eigenlijk, maar niet een groots uitzicht daardoor. Het bouwwerk is indrukwekkend en ingenieus, maar nu toch wel een beetje nutteloos…
Op het laatste stukje terug werden we begeleid door drie veel te vriendelijke dames die in goed engels ons de weg wezen en vertelden hoe mooi onze dochters wel niet waren en ons waarnodig waarschuwden: “calfull calfull…”. Geheel volgens script hebben we een mooi ” I climbed the chinese wall” t shirt gekocht bij ze. Iedereen blij.
Op de terugweg ging het regenen, prima wat ons betreft want wij waren net toe aan een biertje danwel een massage. F en D liggen -as we speak- op de kamer hiernaast onder de kundige handen van twee chinese dames voor voet cq een chinese medical body massage. We verwachten er veel van!
Tijd om lekker te gaan eten..