Op weg naar onze op-een-na laatste stop, richting San Jose. Koffers en wijzelf moeten weer via het strand in de watertaxi naar Sierpe, ondanks rustig weer rollen er stevige golven. De boot wordt hoog opgetild en de mankracht die de zaak in de hand moet houden voor de koffer-boys hebben een riskante baan. Een van de koffermannen vertelde dat er inderdaad wel eens onder de boot was gekomen en het niet had naverteld. Voor ons ging alles prima, 1 koffer wat zeewater maar ieder intact op pad.
Voorspoedig naar Sierpe en met de Toyota naar San Gerardo da Dota. Na weer een stevig stukje unpaved road in de dal in de hoogvlakte: Nevelwoud. Op dat moment: regenwoud. Met bakken uit de hemel. Op een wat droger momentje een korte wandeling naar het uitkijkplatform gemaakt met T, J en S. Uitzicht was dikke nevel en een enkel kolobri-tje maar ook een echtpaar met een imposante vogellens van 1 meter (ding moet loodzwaar zijn). Zijn wij niks bij. Joosje voelde zich niet lekker en mocht met het echtpaar mee naar beneden in de auto. T en ik wandelden. Heerlijk en prachtig, maar nat. Tij d voor wat lezen, kaarten en een Pina Colada/Margarita dan maar.
Volgende morgen blauwe luchten en dus een prachtige wandeling kunnen maken door het nevelwoud. We liepen tegen 2 kwartels aan, schattig. De hier veel gezochte quetzal niet gevonden, maar daarvoor moet je ook een speciale gids huren geloof ik. We denken wel dat we hem zeker gehoord hebben, we weten alleen niet welke van de geluiden het geweest is.
Joosje helaas in bed, maar einde ochtend weer op de been. Lekker lunchen en op pad naar echt de laatste stop: San Jose. In een wat suf hotel auto ingeleverd en in de plensbui weer lekker gekaart en gelezen, in de bar met fijne tachtiger jaren video’s.
‘s morgens vroeg gingen T en de meiden op excursie naar de naastliggende wijk en ontmoeten daar een astmatische chiwawa (kef kef, hieieuw, kef kef hieieuw). Toe op pad naar het vliegveld, prima vlucht naar Atlanta.
Daar bleek ons gevoel dat we beter USA mijden als tussenstop terecht: 1,5 uur in de rij voor de douane, terwijl we netjes onze ESTA’s hadden geregeld. Eenmaal aan de beurt: ‘Do you have any Agricultural product with you?’ (er waren al de hele tijd filmpjes over in de rij). Helaas, Joosje had een cocosnoor (van José gekregen) bij zich. Hele familie moest mee met de officer (leuke grijze dame die er de lol wel van inzag), naar de afdeling problematische gevallen: een paar heren die zich mateloos zaten te vervelen in een ruimte vol scanners en microscopen. Joosje vol berouwvol enthousiasme uitgelegd dat ze -hoe dom- een cocosnoot op zak had. Alle bagage van ons allen door de scanner (niemand keek, ontsmetting?) en Joosje moest de bewuste noot tonen. Ze mocht hem houden.
Een avontuurtje rijker en nog tijd voor 1 biertje (Fen niet, 20) in het vliegtuig en een prima vlucht naar huis.