Bald Eagle, check!

Drie dagen stonden we met onze “mobile home” pal aan het woeste strand van Kalaloch. De eerste morgen hebben de 4 meisjes een eerste strandwandeling gemaakt. Bij eb kun je de rotsen in zee bereiken en die zijn ruim beplakt met schelpen (je hoort ze dichtkleppen als je dichtbij bent), anemonen en zeesterren. Prachtig weer kregen we erbij, met zeewind. Toen Timo was herrezen zijn we in de middag een verzoeknummer van Dautse en Fen gaan uitvoeren: naar Forks. Forks is een buitengewoon onbenullig plaatsje middenin het Olympic National park, en het is de plaats waar de Twilight series en films zich afspelen. Met als gevolg dat er her en der op schijnbaar willekeurige plekken plots toeristen op de foto willen met een huis, auto of ziekenhuis (die dus in de serie voorkomt)? Wij zijn met onze camper door het plaatsje gecrossed en bij elk hoogtepunt stopten we, D&F eruit, foto, terug in de auto, verder. Geweldige ervaring!

Toen naar het Hoh rainforest gereden door het indrukwekkende Olympic forest. Bomen zijn hier groot, 70 m hoog is niks en 1 op de 10 bomen heeft een diameter van meer dan 2 meter. Het bos in het park ( zo groot als Drenthe?) is met rust gelaten: de gevallen reuzen liggen dwars op hun broeders mooi weg te rotten en daarop groeit de nieuwe generatie bomen alweer op. Daaronder een heel prehistorisch ogende vegetatie. In het Hoh regenwoud middenin het park zijn de bomen begroeid met mos dat vaak in slierten naar beneden hangt, sprookjesachtig. Er schijnt meer dan 3 m regen per jaar te vallen, maar voor ons scheen de zon.

De avonden aan zee zijn fris, met onze jetlag geen probleem, snel onder de wol, maar de meisjes vonden het ‘s-nachts best koud.

De volgende ochtend zijn we op tijd voor low-tide naar Ruby beach vertrokken. Zie fotos zou ik zeggen, met als meest interessante aanvulling de Bald eagle die boven ons hoofd cirkelde en dat we twee heremiet kreeft wisten wisten  te vangen. Vanaf onze campground nog een wandeling gemaakt en toen heeft Timo van het gesprokkelde hout een prachtig kampvuur, later BBQ, gemaakt.

Vanmorgen zijn we naar het zuiden vertrokken, langs de kust met highway 101. We zijn nu geland op een vriendelijke camping in het zuidelijkste puntje van Washington State. We hebben hier elektriciteit, water, wifi, en waarschijnlijk bereik. Dat is fijn want zo kon ik lezen dat mam weer thuis is met haar nieuwe knie (dankzij Miek wist ik al dat de operatie goed ging) en kan ik even bloggen.We gaan hier kijken bij Cape Disappointment, klinkt veelbelovend!

Tot slot onze camper: we zijn al behoorlijk gewend aan het rijden met het 9 meter lange bakbeest, van binnen is het heel geriefelijk. We zijn nog niet helemaal gewend aan het “How are you! Today!” van elke cashier of pompbediende, en aan alle mega-verpakkingen, en dat alles zoeter is dan  je verwacht (en hoopt). Maar daar werken we nog aan!